SEMPAI SVEN IN JAPAN

Het was al sinds lang een droom van mij om in Japan te gaan trainen. Na mijn studies kon ik wat geld bij elkaar sparen en was het ideale moment aangebroken om te vertrekken. Na overleg met Sensei Lu en Sensei Etienne werden voor mij de eerste contacten met Japan gelegd. Ik mailde met Sensei Vera en Shihan Shichinohe, en kon op 1 september vertrekken naar de geboorteplek van karate, Okinawa.

 

Aan die dag ging nog heel wat voorbereiding vooraf. Ik wist dat ik tegen dan nog wat sterker moest worden, dus begon ik intensief te trainen op de bokszak en te power trainen. Ik moest toch iets of wat meekunnen met de Japanners. Op een paar maanden tijd ging ik al van 78kg naar 84kg.

 

3 september kwam ik aan in Okinawa, waar ik verwelkomd werd door Sensei Vera, Shihan Shichinohe, en hun zoon Tora. We reden rechtstreeks naar mijn appartement, de plek waar ik maanden alleen zou doorbrengen. Het was veel groter dan verwacht, alles in hout, zeker niet slecht, en goed te onderhouden. Hierna zijn we direct gaan winkelen, en kocht ik oa. kookgerief, een fornuis, en een foetong (een Japans bed/matras). Een paar dagen later kocht ik me nog zo’n foetong bij, want het sliep toch net iets te hard voor mij. Mijn eerste indruk van Japan was veel te warm (34°C), veel palmboomachtige planten, en vooral veel drankautomaten (met een gemiddelde van 5 op 100m).

 

Een paar dagen na mijn aankomst, had ik al wat van Naha (hoofdstad Okinawa) verkend, en was het tijd voor mijn eerste training. Dit was voor mij al meteen heel zwaar, en ook enorm lang (3u), terwijl de buitentemperatuur 34°C bedroeg. Ik hield het geen hele training vol, maar wilde na 2u zwaar te trainen toch niet stoppen. Uiteindelijk liet Shihan (Shichinohe) me toch aan de kant gaan zitten, beter rustig beginnen en eerst wat klimatiseren.

 

Na twee weken te hebben geleefd in Japan, viel het mij op dat veel mensen zich niet aan anderen storen en dat iedereen veel vriendelijker en behulpzamer is dan in België, toch zeker voor in een stad. Ik heb heel rustig de trainingen meegedaan, en heb me ondertussen kunnen aanpassen aan het weer.

 

De gevechtstrainingen zijn meestal met 4 man: Shimajerie (wereldkampioen van de Unie in 2004), Todaka (Okinawa kampioen in 2007), Takuro (2e plaats middengewicht Okinawa kampioenschap in 2007). We waren maar met vier, maar zwaar genoeg was het zeker wel. Ik ben toen vooral geschrokken van de kracht van deze vechters, zij hadden de hardste stoten en trappen die ik ooit had gevoeld. Daar begon ik later wel wat aan te wennen. Ik heb ook een nationaal tornooi en een examen mogen bijwonen, dat niveau was begrijpelijk een stuk hoger dan bij ons. Ik vond zelfs persoonlijk dat de examens in Japan strenger waren dan dat ik al in heel België had gezien. Ook op het tornooi was het niveau heel hoog, vooral bij de lichtgewichten heb ik heel spectaculaire dingen gezien (en gefilmd).

 

Op dit tornooi is Takuro (middengewicht van Naha Dojo) 2e geworden. Hij had de eerste partij een zware tegenstander, maar wist deze partij toch met verlenging te winnen. Verder kon hij zich met wazaries en ipons tot in de finale vechten. Het was wel heel jammer dat hij 2e werd, want enkel de 1e plekken mochten meedoen aan de WK in januari.

 

Todaka, die bij de zwaargewichten vecht, werkte zich zeer gemakkelijk tot in de finale, met een vertoon van enorm veel power. Uiteindelijk in de finale slaagde er toch iemand in om een volledige partij tegen hem te blijven rechtstaan, wat voor mij toen onmogelijk leek. Todaka werd verdiend eerst en mocht dus meedoen aan de WK.

 

Nog tot oktober heb ik alle gewone trainingen mee gedaan, 1 à 2 keer per dag. Ik liep samen met Shimajerie het trainingsschema van de WK door, om er dan de volgende maand steviger in te vliegen. In oktober zijn we dan begonnen met de zwaardere trainingen waaronder ’s morgens squats en push ups. Telkens 500 van elk, en per week kwamen er 100 bij tot aan 1000, om dan weer te herbeginnen.

 

In oktober kwam Kathleen mij twee weken bezoeken en hebben we samen oa. het Tokashiki eiland en Shuri Castle bezocht, wat voor mij de twee mooiste plekken waren van Okinawa. Die twee dagen op Tokashiki waren vakantie voor mij, en had ik echt wel nodig om even weg te zijn van mijn appartementje en om mijn zwart geslagen zijkant te laten genezen. Die zwarte zijkant was het gevolg van een lichte blessure aan mijn knie en aan de scheen van Todaka, waardoor we enkel nog stootten op elkaar. Dit is niet echt aan te raden als je tegen iemand moet vechten die sneller en harder stoot dan jezelf.

 

In deze periode heb ik ook een jeugd- en kindertornooi gezien, wat zeer groot en indrukwekkend was. Met 5 matten en poules van 12 à 15 jongeren was het niveau weer hoger dan in de Benelux, hoewel ik denk dat onze betere Belgische jeugd hier toch wel bij de beste 4 zou kunnen eindigen.

 

Ik heb ook een aantal keer deelgenomen aan de maandelijkse zwarte banden training. Hier werd spijtig genoeg enkel de Seienshin gelopen, ter voorbereiding van een demonstratie op de WK. Veel kata’s heb ik er dus niet kunnen meelopen.

 

In november was er een kamp in Nagoya (op het vaste land van Japan), waar ik natuurlijk ook mee naartoe ging. Dit kamp was speciaal ter voorbereiding van de WK. De deelnemers bestonden enkel uit leden van het Japanse competitieteam, en de trainingen uitsluitend uit sparren. Tussen deelnemers klonken grote namen als Takeshi Mijagi (huidig wereldkampioen middengewicht), Kouketsu (huidig wereldkampioen zwaargewicht), en natuurlijk ook Shimajerie (wereldkampioen open gewichtscategorie 2004 zwaargewicht).

 

Door telkens zoveel partijen te vechten met deze competiteurs, en met het kritische oog van Shihan op mij gericht, heb ik daar enorm veel bijgeleerd.

 

In december, kwamen mijn ouders en Niels op bezoek. Mijn ouders verkenden de omgeving, terwijl Niels natuurlijk ook mee moest trainen. Deze combinatie van site seeing en trainen was heel zwaar, zeker ook met het kamp dat middenin deze periode viel. Dit keer was het kamp in Okinawa zelf, en waren we met twee Belgen vertegenwoordigd. Het was weer hetzelfde verhaal als in Nagoya: elke training 25 partijen van 2 minuten sparren. Voor Niels was het zwaar, maar hij kwam de trainingen goed door.

 

Juist voor Nieuwjaar vertrok mijn familie terug naar België, waardoor ik buiten het gezelschap van een chocolade cake en een frisdrankje mijn Nieuwjaar alleen moest vieren.

 

Langs de andere kant kon ik sowieso niet veel vieren, daar de WK nog maar 20 dagen verwijderd waren.

 

Naar de WK toe begon ik wat minder de fitnessen en wat meer te gaan lopen en conditie te trainen. Op 17 januari kwamen de rest van de Belgen aan in Okinawa, waaronder Roberto en Philippe, die ook mee deelnamen aan de wedstrijd.

 

Op de wedstrijddag zelf verliep alles goed, die uitslagen zijn ondertussen al bekend.

 

Na de WK heb ik dan misschien iets te veel gefeest, maar dat mocht dan wel na al die maanden trainen.

 

Toen het Belgische team terug naar huis was, bleef ik nog 2 weken alleen in Okinawa. Deze keer moest ik niet meer alleen trainen, want er waren nog 2 Zuid-Afrikanen die nog voor een paar weken op het eiland bleven. Dit duurde voor mij echter niet lang, want na 2 trainingen begaf mijn knie het, waarschijnlijk van de laatste intensieve trainingen voor de WK. De laatste weken bracht ik voornamelijk door in de fitnesszaal, om mijn bovenlichaam te trainen, en bracht ik mijn tijd door om alles te regelen voor mijn vertrek terug naar huis. Op 2 februari, was het uiteindelijk zo ver, en vertrok ik naar huis.